زده است شرم لبت مهر بردهان صدف از صائب تبریزی غزل 5164

1 زده است شرم لبت مهر بردهان صدف گره چگونه شود باز از زبان صدف؟

2 ز حسرت گهر آبدار گفتارت گهر چو آب ،روان گردد ازدهان صدف

3 به انتقام، گهر ازدهن فرو ریزم نهند برجگرم تیغ اگر بسان صدف

4 ز اهل فیض چنان روزگار خالی شد که چون حباب ندارد گهر میان صدف

5 مکن ذخیره اگر زندگی هوس داری که رفت برسر این نقد جان صدف

6 به پیش بحر دهن وانکرده، جا دارد سحاب اگر ز گهر پر کند دهان صدف

7 سرشک گرم که در جان بحر آتش زد؟ که آب شد ز تب گرم استخوان صدف

8 بغیر کلک تو صائب کدام ابر بهار گهر فشاندبه این رنگ دربیان صدف؟