1 رسیده است به جایی لطافت بدنش که از نسیم شود داغدار یاسمنش

2 اگر ز نکهت گل پیرهن کند در بر شگفت نیست که نیلوفری شود سمنش

3 سخن چو بال و پر طوطیان شود سرسبز ز آبداری لعل لب شکرشکنش

4 شکوه حسن ازین بیشتر نمی‌باشد که از سپند نخیزد صدا در انجمنش

5 ز اشک شمع توان نقل در گریبان ریخت به محفلی که بخندد لب شکرشکنش

6 به این فروغ ندارد یمن عقیقی یاد سهیل برگ خزان دیده‌ای است از چمنش

7 حلاوت لب ازین بیشتر نمی‌باشد که همچو نامه سربسته است هر سخنش

8 عبیر پیرهن چشم می‌کند یوسف اگر به مصر برد باد بوی پیرهنش

9 چه لذتی است شنیدن نوای جان‌پرور ز مطربی که توان بوسه داد بر دهنش

10 ز دام موج، نجات حباب ممکن نیست چگونه دل به در آید ز زلف پرشکنش

11 نشد گشایشی از راه گفتگو صائب مگر به خال توان یافت نقطه دهنش