1 نه چندان است شوق من که از دل بر زبان آید چسان دریای بی پایان به جوی ناودان آید؟

2 سبکباری پر و بال است جویای سلامت را که از دریا خس و خاشاک آسان بر کران آید

3 نگردد سخت جانیها سپر تیر حوادث را به مغز این ناوک دلدوز پیش از استخوان آید

4 به آه گرم دل را آب کن گر تشنه وصلی که بی مانع به سیر گلستان آب روان آید

5 تو پنداری پس سر کرده ای اعمال زشت خود نمی دانی که پیشت چون بلای ناگهان آید

6 مشو ای سنگدل غافل ز آه آسمان سیرم که گاهی از قضا تیر هوایی بر نشان آید

7 کند مغلوب شیطان را به همت نفس صاحبدل که سگ بر گرگ مستولی به امداد شبان آید

8 زطوفان تر نشد کشت امید آسمان صائب مگر از اشک من آبی به جوی کهکشان آید