1 نیست از عزلت غباری بر دل دیوانه‌ام در بهاران از زمین سر بر نیارد دانه‌ام

2 بس که شد از گرد کلفت دل‌نگران غمخانه‌ام آیه رحمت شمارد سیل را ویرانه‌ام

3 می‌گشایم با تهیدستی گره از کار خلق بر سر مردم ازان فرمانروا چون شانه‌ام

4 هرکجا هنگامه گرمی است می‌گردم سپند در بهاران عندلیب و در خزان پروانه‌ام

5 سیل در ویرانی من بی‌گناه افتاده است آب برمی‌آورد چون چشم از خود خانه‌ام

6 در مذاق من شراب تلخ آب زندگی است شیشه چون خالی شد از می پر شد پیمانه‌ام

7 گرچه از گنج گهر کردم جهان را بی‌نیاز نیست شمعی غیر چشم جغد در ویرانه‌ام

8 گر نشوید ابر صائب نامه اعمال من می‌کند پاک از گناهان گریه مستانه‌ام