آن بلبلم که باغ و بهارم از صائب تبریزی غزل 1879

1 آن بلبلم که باغ و بهارم دل خودست آن طوطیم که آینه دارم دل خودست

2 دستم نمی رسد به گریبان ساحلی زین بحر بیکنار کنارم دل خودست

3 هر مشکلی که بود گشودم به زور فکر مانده است عقده ای که به کارم دل خودست

4 چون ماه چارده به سر خوان آفتاب پیوسته رزق جان فگارم دل خودست

5 از دیگران چراغ نخواهد مزار من کز سوز سینه شمع مزارم دل خودست

6 از شرم نیست بال و پر جستجو مرا چون باز چشم بسته شکارم دل خودست

7 فارغ ز نور عاریه چون چشم روزنم خورشید و ماه لیل و نهارم دل خودست

8 صائب به سرمه دگران نیست چشم من روشنگر دو دیده تارم دل خودست