کریم اوست که خود را بخیل از صائب تبریزی غزل 3879

1 کریم اوست که خود را بخیل می داند عزیز اوست که خود را ذلیل می داند

2 درین محیط چو غواص هر که محرم شد نفس کشیدن خود قال وقیل می داند

3 کسی که آتش خشم و غضب فرو خورده است میان شعله حضور خلیل می داند

4 خوشم به گریه خونین که آن بهشتی روی سرشک تلخ مرا سلسبیل می داند

5 ازین سیاه درونان به اهل دل بگریز که کعبه چاره اصحاب فیل می داند

6 کبودی رخ خود را زسیلی اخوان عزیز مصر به از رود نیل می داند

7 سفینه ای که به گل در کنار ننشسته است چه قدر بادمراد رحیل می داند

8 ز چرخ کام به شکر دروغ نتوان یافت که راه حیله سایل بخیل می داند

9 زبان راه بیابان اگر چه پیچیده است به صد هزار روایت دلیل می داند

10 امید رحم ز خورشید طلعتی است مرا که خون شبنم گل را سبیل می داند

11 دلی که محرم اسرار غیب شد صائب نسیم را نفس جبرئیل می داند