1 حیف است درین فصل دماغی نرسانی چشمی ز گل و لاله چو شبنم نچرانی

2 آن روز ترا نخل برومند توان گفت کز هر که خوری سنگ، عوض میوه فشانی

3 این بادیه از کاهلی توست پر از خار از خار شود ساده اگر گرم برانی

4 لوح دلت از نقش جهان ساده نگردد تا درسی ازان صفحه رخسار نخوانی

5 از دور نیفتد قدح بزم مکافات زهری که چشیدن نتوانی نچشانی

6 گر خسته دلان را به شکر دست نگیری شرط است که چون نی به نوایی برسانی

7 غم نیست غباری که ازان دست توان شست از روی گهر گرد یتیمی چه فشانی؟

8 پیش و پس اوراق خزان نیم نفس نیست خوشدل چه به عمر خود و مرگ دگرانی؟

9 صائب دل و جان از پی دلدار روان است هشدار کز این قافله دنبال نمانی