1 حیف است عمر صرف تماشا کند کسی چون باز بی شکار نظر وا کند کسی

2 آیینه است عالم و سیماب رهروان آسودگی چگونه تمنا کند کسی؟

3 از دار پا به کرسی افلاک می نهد خود را اگر سبک چو مسیحا کند کسی

4 در منزل نخست فنا می شود تمام هر چند زاد راه مهیا کند کسی

5 زین خار و خس که ریخت علایق به راه ما فرصت کجاست چشم به بالا کند کسی؟

6 عالم تمام یک گل بی خار می شود دل را اگر ز کینه مصفا کند کسی

7 آهن دلان به آه ملایم نمی شوند چون قفل بسته را به نفس وا کند کسی؟

8 اظهار درد، مرگ گلوگیر دیگرست چون عرض درد خود به مسیحا کند کسی؟

9 شیرین کنیم کام چو طوطی به حرف خوش گر در شکر مضایقه با ما کند کسی

10 خالی نکرده دامن اطفال را ز سنگ ظلم است رو به دامن صحرا کند کسی

11 چون عاقبت گذاشتنی و گذشتنی است صائب چه التفات به دنیا کند کسی؟