میخانه ای است باغ که گلهاست از صائب تبریزی غزل 5053

1 میخانه ای است باغ که گلهاست ساغرش ترکن دماغ جان ز می روح پرورش

2 هر نخل پرشکوفه درین باغ لیلیی است کز خیرگی فکنده به یک شاخ، چادرش

3 گلگل شده است پیکر سیمین بوستان از بس که ابر تنگ کشیده است دربرش

4 جز نخل پرشکوفه ندارد جهان خاک چرخی که بر مراد بود سیر اخترش

5 گل آنچنان فریفته حسن خود شده است کز شبنم است آینه دایم برابرش

6 در فصل نوبهار، چمن بزم چیده ای است کز غنچه و گل است صراحی و ساغرش

7 بستان برات عیش ز دیوان نوبهار اکنون که از شکوفه گشوده است دفترش

8 صائب چو لاله هر که بود کاسه سرنگون خالی نمی شود زمی لعل ساغرش