1 با سیه چشمان بود بزم می گلگون من ساغر از ناف غزالان می زند مجنون من

2 می کند در سینه ام پیوسته جولان درد و داغ هر طرف صد محمل لیلی است در هامون من

3 گر چه از شمشیر او بالین و بستر ساخته است همچنان زنجیر می خاید ز جوهر خون من

4 چون دهان زخم، گستاخی نمی دانم که چیست تیغ خون آلود می باشد لب میگون من

5 موشکافان جهان را موی آتشدیده کرد بس که پیچیده است چون زلف بتان مضمون من

6 عالمی را گفتگوی من به وجد آورده است جوش صد میخانه دارد سینه پر خون من

7 می شود در بوته حکمت زر مغشوش صاف نیست جایی بهتر از خم بهر افلاطون من

8 شور بلبل می کند کان ملاحت باغ را می فزاید حسن او را عشق روزافزون من

9 سرو خواهد کرد چون مینای خالی خون عرق چون به سیر باغ آید سبز ته گلگون من

10 شاخ گل بر خاک بندد نقش صائب ز انفعال هر کجا قامت فرازد مصرع موزون من