دانه اشک بود توشه راهی از صائب تبریزی غزل 1432

1 دانه اشک بود توشه راهی که مراست دل آسوده بود قافله گاهی که مراست

2 کمر از موجه خویش است مرا چون دریا چون حباب از سر پوچ است کلاهی که مراست

3 دشمن خویش بود هر که مرا می سوزد خونی برق بود مشت گیاهی که مراست

4 گر قناعت به پر کاه کنم، چشم حسود پر برآرد به هوای پر کاهی که مراست

5 در کشیدن چه خیال است کند کوتاهی تا به گوهر نرسد رشته آهی که مراست

6 تا به زلفش ندهی دل، به تو روشن نشود که شب قدر بود روز سیاهی که مراست

7 دیده پاک کلف می برد از چهره ماه رخ چون ماه مگردان ز نگاهی که مراست

8 بحر روشنگر آیینه سیلاب بود پیش رحمت چه بود گرد گناهی که مراست

9 حلقه در گوش فلک می کشم از ناله و آه کیست تا تیغ شود پیش سپاهی که مراست؟

10 چه کنم صائب اگر سر به گریبان نکشم؟ غیر بال وپر خود نیست پناهی که مراست