ز راستی نبود خجلتی گشاده از صائب تبریزی غزل 839

1 ز راستی نبود خجلتی گشاده جبین را که نقش راست نسازد سیاه روی نگین را

2 به پیچ و تاب کمر نیست رحم کوه سرین را چه غم ز لاغری رشته است در ثمین را؟

3 چه حاجت است به گلگشت باغ، گوشه نشین را؟ که تنگنای رحم باغ دلگشاست جنین را

4 ز خانه پدری کی شوند مانع فرزند؟ ز ما دریغ ندارد خدا بهشت برین را

5 ازان کنم دم مردن نگاه خیره به رویش که نیست خجلتی از پی نگاه بازپسین را

6 بغل به شاهسواری گشوده است امیدم که کرده است تهی صد هزار خانه زین را

7 رسید هر که درین خاکدان به گنج قناعت چو مور، زیر زمین برد عیش روی زمین را

8 خراش درد ز دل می توان به چاره زدودن اگر به دست توان محو کرد نقش نگین را

9 تلاش صدر برون کرد ز دل که گرد خجالت چو آستانه دهد خاکمال، صدر نشین را

10 غبار خط نگرفته است روی سیمبران را چنان که فکر تو صائب گرفته روی زمین را