پشت آیینه بود پرده مستوری از صائب تبریزی غزل 1626

1 پشت آیینه بود پرده مستوری زشت زاهد از کعبه همان به که نیاید به کنشت

2 اختر ما ز سیه روزی طالع داغ است دیده شور خورد خون جگر از رخ زشت

3 عشق تردست تو دهقان غریبی است که تخم تا نشد سوخته، در مزرع امید نکشت

4 چند از چرخ بلا زاید و بردارد خاک؟ تا کی این حامله فتنه بود بر سر خشت؟

5 هر که قالب تهی از جلوه قد تو کند راست چون سرو برندش به خیابان بهشت

6 آن که بر خرمن ما سوختگان آتش زد دانه خال تو بر آتش یاقوت برشت

7 مهر برداشت ز لب، صبح قیامت خندید پرده افکند ز رخ، در پس در ماند بهشت

8 بی تکلف، غزل صائب شیرین سخن است غزلی را که توان با غزل خواجه نوشت