مرا آه سحر گرد از دل دیوانه از صائب تبریزی غزل 2790

1 مرا آه سحر گرد از دل دیوانه می روبد که جزبال سمندر گرداز آتشخانه می روبد؟

2 منم پروانه شمعی که شمع بزم جایش را زدلسوزی به جاروب پر پروانه می روبد

3 مرا بر می پرستی رشک می آید که از مستی به دستار پریشان ساحت میخانه می روبد

4 به امیدی دل صد چاک را در زلف او بستم همان گرد عبیر از طره او شانه می روبد

5 چه گردم گرد این سنگین دلان بهر گشاد دل؟ چو آخر آسیا گرد از دل این دانه می روبد

6 مرا با آتشین رویی سر و کارست کز بستر به جای برگ گل بال و پر پروانه می روبد

7 چنان شد عام در دوران چشمش وسعت مشرب که با سجاده زاهد ساحت میخانه می روبد

8 نلرزم چون به آه سرد خود چون صبحدم صائب؟ که گاهی از دلم گردی درین غمخانه می روبد