هست چون تاک پر از باده رگ از صائب تبریزی غزل 564

1 هست چون تاک پر از باده رگ و ریشه ما پیش خم گردن خود کج نکند شیشه ما

2 عالم از جلوه معنی است خیابان بهشت که نسیم سحر او بود اندیشه ما

3 قبضه خاک کجا دامن ما را گیرد؟ گردبادیم که در رقص بود ریشه ما

4 دهن تیشه فرهاد به خون شیرین شد به چه امید کند کار، هنرپیشه ما؟

5 خوش بود در قدم صافدلان جان دادن کاش در پای خم می شکند شیشه ما

6 بیستون تیغ به گردن کند استقبالش چین جوهر چو به ابرو فکند تیشه ما

7 تن ما از الف زخم، نیستان شده است دل ما شیر و تن زخمی ما بیشه ما

8 (دانه سوخته از برق نمی اندیشد غم عالم چه کند با دل غم پیشه ما؟)

9 (لاله ما به جگر داغ پلنگان دارد پنجه در پنجه شیران فکند ریشه ما)

10 سر مردانه خم باد سلامت صائب محتسب کیست که بر سنگ زند شیشه ما