به زخم کهنه شور از زخمهای از صائب تبریزی غزل 2804

1 به زخم کهنه شور از زخمهای تازه می افتد خمارآلود از خمیازه در خمیازه می افتد

2 محیطی را حبابی چون تواند در گره بستن؟ نگنجد در نظر حسنی که بی اندازه می افتد

3 به دلتنگی قناعت کن که چون افتاد دل نازک به شکر خنده ای چون غنچه از شیرازه می افتد

4 زخط و خال دل برداشتن دشواریی دارد سیاهی بعد ایامی زداغ تازه می افتد

5 زما نتوان به خودداری نهفتن میکشیها را به روی کار زود این بخیه از خمیازه می افتد

6 نه هر کس مصرعی موزون کند مشهور می گردد زصد بلبل یکی صائب بلند آوازه می افتد