1 جدا نمی شود از پیش لعل میگونش چه بوسه گاه شناس است خال موزونش !

2 سرش به دولت دنیا فرو نمی آید به هر که سایه کند طره همایونش

3 شب امید من آن روز صبح عید شود که سر زند بنا گوش، خط شبگونش

4 درین ریاض ترا چشم موشکافی نیست وگرنه طره لیلی است بید مجنونش

5 منم که روی زچین جبین نمی تابم و گرنه رهزن خضرست نعل وارونش

6 مرا به وادیی افکنده است شور جنون که ناز سرو کند گردباد هامونش

7 سیه دلی که به دامان اوست چشم مرا چو داغ لاله گرفته است درمیان خونش

8 به دام شاهسواری فتاده ام صائب که لاله لاله چکد خون ز نعل گلگونش