در کوی عشق درد وبلا کم از صائب تبریزی غزل 4297

1 در کوی عشق درد وبلا کم نمی شود از باغ خلد برگ ونوا کم نمی شود

2 موج از شکست روی نمی تابد از محیط اخلاص ما به جور وجفا کم نمی شود

3 هر داغ حسرت تو کم از آفتاب نیست عمر شب فراق چرا کم نمی شود

4 تا چون هدف ترا رگ گردن بجای هست آمد شد خدنگ قضا کم نمی شود

5 قاصد تسلی دل عاشق نمی دهد شوق حرم به قبله نما کم نمی شود

6 دندان ما ز خوردن نعمت تمام ریخت اندوه روزی از دل ما کم نمی شود

7 بی آفتاب، صبح چه روشنگری کند از نامه تیره روزی ما کم نمی شود

8 دندان به دل فشار، گر اهل سعادتی بی استخوان غرور هما کم نمی شود

9 تیغ شهادت است دل گرم را علاج این تشنگی به آب بقا کم نمی شود

10 سیری ز وصل نیست دل بیقرار را از کاه، حرص کاهربا کم نمی شود

11 نتوان ز طبع شعله برون برد اشتها تا زنده است، حرص گدا کم نمی شود

12 صائب هزار مرتبه کردیم امتحان درد سخن به هیچ دوا کم نمی شود