در ره عشق، قضا کور و قدر از صائب تبریزی غزل 1460

1 در ره عشق، قضا کور و قدر بیخبرست می دهد هر که ازین راه خبر، بیخبرست

2 از سرانجام دل، آگاه نباشد عاشق شعله از عاقبت سیر شرر بیخبرست

3 در سر دل تو چه دانی که چه دولتها هست؟ صدف پست ز اقبال گهر بیخبرست

4 عشق با جرأت گفتار نمی گردد جمع طوطی از حسن گلوسوز شکر بیخبرست

5 لذت سوده الماس نمی یابد چیست بس که از لذت داغ تو جگر بیخبرست

6 از گرانجانی خود پشت به کوه افکنده است کشتی از قوت بازوی خطر بیخبرست

7 چون نسوزد جگر سنگ به نومیدی من؟ که عقیق تو ازین تشنه جگر بیخبرست

8 قدح تلخ مکافات کند مخمورش شم مستی که ز ارباب نظر بیخبرست

9 آن که بر بیخبری طعن زند مستان را خبر از خویش ندارد چه قدر بیخبرست

10 ناله ای کز سر در دست، اثرها دارد چون نواهای تو صائب ز اثر بیخبرست؟