در گذر ای آسمان از وادی از صائب تبریزی غزل 246

1 در گذر ای آسمان از وادی آزار ما شیشه خود را مزن بر سنگ بی زنهار ما

2 ناتوانانیم، اما کار چون بر سر فتد دود برمی آورد از مغز آتش خار ما

3 لشکر خواب گران را قطره آبی بس است برحذر باش از شبیخون دل بیدار ما

4 نیست از مردی، رساندن خانه ما را به آب عالمی آسوده اند از سایه دیوار ما

5 صائب از بالین ما دشمن چسان خوشدل رود؟ سنگ را در گریه آرد ناله بیمار ما