در دل کسی که راه هوا وهوس از صائب تبریزی غزل 4305

1 در دل کسی که راه هوا وهوس دهد آیینه را به دست پریشان نفس دهد

2 تاوان عمر رفته ز گردون توان گرفت گر آب رفته ریگ روان بازپس دهد

3 غافل ز حال گوشه نشینان کجا شود آن کس که آب ودانه به مرغ قفس دهد

4 از غفلت است ریشه دواندن به مغز خاک در گلشنی که غنچه صدای جرس دهد

5 ای غیر، عرض داغ به روشندلان مده کاین قلب اگر به کور دهی باز پس دهد

6 از جسم نیست ذوق سفر جان خسته را چون مرغ پر شکسته که تن در قفس دهد

7 صائب کشیده دار سگ نفس را عنان این گرگ را برای چه عاقل مرس دهد