در دل شب هر که جامی از می از صائب تبریزی غزل 2498

1 در دل شب هر که جامی از می احمر زند صبحدم با آفتاب از یک گریبان سرزند

2 وقت رفتن زردرویی می برد با خود به خاک هر که چون خورشید تابان حلقه بر هر در زند

3 بایدش اول به گردن خون صدبلبل گرفت کوته اندیشی که در گلزار گل بر سر زند

4 داغ محرومی بر آرد دود از خرمن مرا شمع چون پروانه را آتش به بال و پر زند

5 ناامیدی را به خود خواند به آواز بلند جز در دل حلقه هر کس بر در دیگر زند

6 آب حیوان شهنشاهان بود اجرای حکم قطره بیهوده در ظلمات اسکندر زند

7 خشک چون موج سراب از شوره زار آید برون غوطه گر لب تشنه دیدار در کوثر زند

8 طی شد ایام جوانی از بناگوش سفید شب شود کوتاه چون صبح از دو جانب سرزند

9 سگ به یک در قانع از درها شد و نفس خسیس حلقه دم لا به هر دم بر در دیگر زند

10 صائب از تیغ زبان هر جا شود گوهرفشان مهر خاموشی به لب شمشیر از جوهر زند