1 به دل مژگان آن ناآشنا پنهان نمی ماند که خاری گر خلد در دست و پا پنهان نمی ماند

2 برو ای ساده دل این پنبه را بر داغ دیگر نه درین ابر تنک خورشید ما پنهان نمی ماند

3 چو آب از لعل و چون رنگ از رخ یاقوت می تابد صفای دست او زیر حنا پنهان نمی ماند

4 دل ما و نگاهت هر دو می دانند حال هم که حال آشنا از آشنا پنهان نمی ماند

5 زدامان شفق گل می کند هر صبح و هر شامی چو شمع صبحگاهی خون ما پنهان نمی ماند

6 تراوش می کند خون دل از سیمای گفتارم نسیم مشک در جیب صبا پنهان نمی ماند

7 کجا ابر تنک خورشید را آیینه دان گردد؟ صفای سینه اش زیر قبا پنهان نمی ماند

8 چه لازم وصف شعر آبدار خود کنی صائب؟ اگر دارد گهر آب صفا، پنهان نمی ماند