در معرکهٔ عشق، از صائب تبریزی دیوان اشعار 659

1 التفات زاهدان خشک، تر سازد مرا گرمی افسردگان افسرده تر سازد مرا

2 اشک نیسانم، گدایی دارم از بحر گهر چون صدف دامان پاکی، تا گهر سازد مرا

1 می کند گلگل نگه رخسار خندان ترا گل ز چیدن بیش می گردد گلستان ترا

2 آب نتواند به گرد دیده گشت از حیرتش نیست با خورشید نسبت روی تابان ترا

1 از صفای دل نباشد حاصلی درویش را نان به خون تر می شود صبح صداقت کیش را

2 نیست غیر از بستن چشم و لب و گوش و دهان رخنه ای گر هست این زندان پر تشویش را

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم