ای در آتش از هوایت نعل از صائب تبریزی غزل 6655

1 ای در آتش از هوایت نعل هر سیاره‌ای از بیابان تمنای تو خضر آواره‌ای

2 می‌تواند مهربان کرد آن دل بی‌رحم را آن که سازد آب و آتش جمع در هر خاره‌ای

3 بی‌قراری گر کند معذور باید داشتن هرکه دارد در گریبان چون دل آتشپاره‌ای

4 در شکست ماست حکمت‌ها که چون کشتی شکست غرقه‌ای را دستگیری می‌کند هر پاره‌ای

5 در سخن پیچیده‌ام زان رو که چون طفل یتیم غیر اشک خود ندارم مهره گهواره‌ای

6 قطع کن امید صائب یارب از اهل جهان چند جوید چاره خود را ز هر بیچاره‌ای؟