در آن مقام که حیرت دلیل از صائب تبریزی غزل 1778

1 در آن مقام که حیرت دلیل دانایی است نفس شمرده زدن نیز بادپیمایی است

2 حضور، لازم عشق خدایی افتاده است بود همیشه پریشان دلی که هر جایی است

3 به خون خویش سرانجام می دهد محضر سیه دلی که چو طاوس در خودآرایی است

4 ز خانه صورت دیوار می جهد بیرون به محفلی که مرا دعوی شکیبایی است

5 کدام ظاهر و باطن موافق است به هم؟ دلش ز سنگ بود گر سپهر مینایی است

6 ز چاه روی به بازار می کند یوسف ز خلق روی نهفتن تلاش رسوایی است

7 درون سینه کند سیر، بر مجنون را ز بیقراری وحشت دلی که صحرایی است

8 فغان که مردم کوته نظر نمی دانند که بستن نظر از عیب خلق بینایی است

9 کجا ز سیلی خط هوشیار خواهد شد؟ چنین که چشم تو مشغول باده پیمایی است

10 ز خط و زلف کند حلقه های چشم ایجاد ز بس که عارض او تشنه تماشایی است

11 بهار عالم ایجاد نیست غیر سخن که سبزی پر طوطی ز فیض گویایی است

12 درین جهان چو دوزخ اگر بهشتی هست که می توان نفسی راست کرد، تنهایی است

13 تو از گرانی خود می کشی تعب صائب ز خار، باد صبا ایمن از سبکپایی است