1 در گذر از گفتگو تا ساغر هوشت دهند جنت در بسته از لبهای خاموشت دهند

2 سرمپیچ از گوشمال آن دو زلف عنبرین تا لبی خندانتر از صبح بناگوشت دهند

3 پاره دل را چو عود خام بر آتش گذار تا پریزاد سخن را سر به آغوشت دهند

4 تا نگردد خانه زنبور، دل از زخم نیش نیست ممکن در گلستان جهان نوشت دهند

5 لنگر تمکین این بزم است بیهوشی ترا می روی بیرون ازین محفل اگر هوشت دهند

6 بر تو از گوش گران این وحشت آبادست خوش زود در فریاد می آیی اگر گوشت دهند

7 چون نجوشی در خم گردون ز روی اختیار جوش بیتابی مزن صائب اگر جوشت دهند