در بهشت است آن که چشمش از صائب تبریزی غزل 1166

1 در بهشت است آن که چشمش از جهان پوشیده است بر سر گنج است پایی کز طلب خوابیده است

2 گوشه عزلت ز صحبت ها مرا دلسرد کرد خاک ساحل توتیای چشم طوفان دیده است

3 دل که چون سی پاره از کثرت پریشان گشته بود جمع گردیده است تا صحبت ز هم پاشیده است

4 آرزو را در دل هر کس که برق عشق سوخت فارغ از نشو و نما چون موی آتش دیده است

5 حسن مغرور تو بی پرواست، ورنه آفتاب در دل هر ذره از کوچکدلی گنجیده است

6 زان ز عرض حال خاموشم که خوی تند او روی آتش را مکرر بر زمین مالیده است

7 کرد هر کس را که چشم عاقبت بین تربیت در ترازوی قیامت خویش را سنجیده است

8 از زر و سیم است صائب برگ عیش ممسکان سکه خندان است تا بر سیم و زر چسبیده است