در کاهش است از سخن خود از صائب تبریزی غزل 4805

1 در کاهش است از سخن خود سخن طراز در سمین به رشته بود بوته گدار

2 درکم زدن زیادتی آنها که دیده اند چون شمع می کنند زبان در دهان گاز

3 زیباست این کمند باری شکار خلق زاهد مکن دراز برای خدا نماز

4 جز مهر خامشی که کند عمر رافزون نشنیده ام شود ز گره رشته ای دراز

5 بردل مرا غبار علایق نشسته بود روی عرق فشان توام کرد پاکباز

6 تا چون صدف کنند ترا مخزن گهر بردار سوی عالم بالا کف نیاز

7 شبنم اگر ز سیر کند منع بوی گل صائب شود به مهر خموشی نهفته راز