در حقیقت پرتو منت کم از از صائب تبریزی غزل 1249

1 در حقیقت پرتو منت کم از سیلاب نیست کلبه تاریک ما را حاجت مهتاب نیست

2 تهمت آسودگی بر دیده عاشق خطاست خانه ای کز خود برآرد آب، جای خواب نیست

3 آب عیش خویش را نتوان به گردش صاف کرد هیچ جا خاشاک بیش از دیده گرداب نیست

4 داغ حرمان لازم تن پروری افتاده است جای این اخگر به جز خاکستر سنجاب نیست

5 کیمیا ساز وجود خاکساران است فقر نافه را در پوست خونی غیر مشک ناب نیست

6 در گلستانی که زاغان نغمه پردازی کنند گوش گل را گوشواری بهتر از سیماب نیست

7 از خیال یار محرومند غفلت پیشگان ساغر این می به غیر از دیده بیخواب نیست

8 مرگ را نتوان به رشوت از سر خود دور کرد این نهنگ جانستان را چشم بر اسباب نیست

9 در دیار ما که مذهب پرده دار مشرب است گوشه رندی ندارد هر که در محراب نیست

10 تشنه چشمان را ز نعمت سیر کردن مشکل است دشت اگر دریا شود ریگ روان سیراب نیست

11 سر برآورده است صائب دانه امید را در چنین عهدی که در چشم مروت آب نیست