در گردش آورید می لعل فام از صائب تبریزی غزل 717

1 در گردش آورید می لعل فام را زین بیش خشک لب مپسندید جام را

2 تاچون شفق مدام رخت لاله گون بود بی باده مگذران چو فلک صبح و شام را

3 غافل مشو که وقت شناسان نوبهار چون لاله بر زمین ننهادند جام را

4 هر کس به خون دل ز می ناب صلح کرد محکم گرفت دامن عیش مدام را

5 آمد ز زیر سنگ برون هر دلی که ریخت بر خاک، میوه های تمنای خام را

6 دادیم عارفانه چو منصور تن به دار کردیم نقد، روضه دارالسلام را

7 بر تیغ کوه سینه فشارد ز انفعال کبکی که آورد به نظر آن خرام را

8 آنجا که دوربینی رشک است، عاشقان امساک می کنند ز جانان پیام را

9 دل را به زور عشق رهاندیم از بدن با خود به زیر خاک نبردیم دام را

10 عیب من از شمار برون است و از حساب صائب ز چشم خلق بپوشم کدام را؟