در محفلی که تیغ زبان بر از صائب تبریزی غزل 5862

1 در محفلی که تیغ زبان بر کشیده ایم در گوش تیغ حلقه جوهر کشیده ایم

2 گر حنظل سپهر به ساغر فشرده اند ابرو ترش نساخته بر سر کشیده ایم

3 در پرده دل است شب و روز عیش ما دایم چو غنچه سر به ته پر کشیده ایم

4 شاخ شکوفه ایم، سبیل است سیم ما چون نوبهار رشته ز گوهر کشیده ایم

5 از داغ لاله نامه ما دل سیه ترست چون لاله بس که باده احمر کشیده ایم

6 هرگز ز پیش چشم چو مژگان نمی رود خاری که در ره تو ز پا بر کشیده ایم

7 از نقش بوریای قناعت، که سبز باد! صائب همیشه صفحه مسطر کشیده ایم