1 منعم از خواب عدم تیره روان برخیزد هر که شب سیر خورد صبح گران برخیزد

2 شکر هنگام شکایت به زبان می آرم سبزه از آتش من جای دخان برخیزد

3 پرده بردار ز رخسار که چون طوطی مست زنگ از آیینه من بال فشان برخیزد

4 دلبری نیست به ابروی کج و قامت راست بی کماندار چه از تیر و کمان برخیزد؟

5 همه بر جای خود ای تازه نهالان چمن بنشینید که آن سرو روان برخیزد

6 ای که چون غنچه به شیرازه خود می نازی باش تا سلسله جنبان خزان برخیزد

7 بر سر تربت هرکس گذری، چون نرگس تا قیامت دل و چشم نگران برخیزد

8 باده سی شبه باید، که ز آیینه دل زنگ سی روزه ماه رمضان برخیزد

9 هر که را سیر مقامات بود در خاطر به که چون نی ز زمین بسته میان برخیزد

10 از خزان زیر و زبر گشت گلستان صائب شبنم ما نشد از خواب گران برخیزد

11 صائب این آن غزل عارف روم است که گفت چون عیان جلوه دهد چهره، گمان برخیزد