مکن یارب گران در منتهای از صائب تبریزی غزل 397

1 مکن یارب گران در منتهای عمر گوشم را سبک زین بار سنگین ساز با این ضعف دوشم را

2 گران کردن مروت نیست بار ناتوانان را به فضل خویشتن تخفیف فرما ثقل گوشم را

3 چو من از عیب مردم دیده باریک بین بستم به عیب خویش بینا کن دو چشم عیب پوشم را

4 مرا ذکر خفی تلقین کن از لطف نهان خود مکن بازیچه گفتار، لبهای خموشم را

5 درین میخانه چون خم تا تن خاکی است پا بر جا به کام دل رسان یارب شراب خامجوشم را

6 ز بیهوشی عنان نفس سرکش می رود از کف مگردان زیر دست خواب غفلت، مغز هوشم را

7 نصیب حق شناسان ساز شهد گفتگوی من مگردان رزق کافر نعمتان دهر، نوشم را

8 حبابی چون کشد بر سر محیط بیکرانی را؟ به خورد باده ظرفی ده دل خونابه نوشم را

9 ز سردی های دوران نیست صائب بر دلم باری نه آن دیگم که مانع گردد آب سرد، جوشم را