نیستم گل که مرا برگ نثاری از صائب تبریزی غزل 3456

1 نیستم گل که مرا برگ نثاری باشد تحفه سوختگان مشت شراری باشد

2 باغ من دامن دشت است و حصارم سر کوه من نه آنم که مرا باغ و حصاری باشد

3 غنچه آبله ام، برگ قناعت دارم روزی من ز دو عالم سر خاری باشد

4 تیره روزان جهان را به چراغی دریاب تا پس از مرگ ترا شمع مزاری باشد

5 گل داغی که ازو سینه ندزدی امروز در شبستان کفن لاله عذاری باشد

6 خس و خاری که ز راه دگران برداری در دل خاک ترا باغ و بهاری باشد

7 به شمار نفس افتاد ترا کار و ز حرص هر سر موی تو مشغول به کاری باشد

8 زنده در گور کند حشر مکافات ترا بر دل موری اگر از تو غباری باشد

9 عشق بیهوده سر تربیت او دارد صائب آن نیست که شایسته کاری باشد