نیم نومید از عقبی گر از دنیا گره خوردم از صائب تبریزی غزل 5509

1 نیم نومید از عقبی گر از دنیا گره خوردم در آنجا باز خواهم شد اگر اینجا گره خوردم

2 نشد کوته ز دامان اجابت دست امیدم چو تار اشک چندانی که سر تا پا گره خوردم

3 ز فیض راستی از جیب منزل سر برآوردم چو راه از نقش پا هر چند چندین جا گره خوردم

4 نشد چشم پریشان گرد من سیر از هوا جویی مکرر گر چه زین دریا حباب آسا گره خوردم

5 مشو در منزل مقصود از سر گشتگی ایمن که چون گرداب من در عین این دریا گره خوردم

6 نصیب شانه زان سنبلشان چندین گشایش شد زدام زلف جای دانه من تنها گره خوردم

7 شدم مشهور عالم گر چه از عزلت گزینی ها به بال و پر ز کوه قاف چون عنقا گره خوردم

8 ز من حرف طلب نتوان شنیدن با تهیدستی که از تبخال غیرت بر لب گویا گره خوردم

9 بحمدالله سر از فرمان ذکر حق نپیچیدم چو تار سبحه از دوران اگر صد جا گره خوردم

10 ز سیر و دور گردون موبمو آگه شدم صائب درین پرگار تا چون نقطه سودا گره خوردم