1 بس که چون برگ خزان دیده پریشان حالم سایه خود را به زمین می کشد از دنبالم

2 جگر پاره ولی نعمت سی روز من است نکند دغدغه رزق پریشان حالم

3 کیست جز آینه و آب درین قحط آباد که کند گریه به روز سفر از دنبالم

4 هر که را درد دلی هست به من شرح دهد هر که را بار گرانی است منش حمالم

5 گه به خاکم کشد و گاه به خون غلطاند چون پر تیره و بال تن من شد بالم

6 گریه سنگدل از بس که فشرده است مرا خار در دیده آیینه زند تمثالم

7 باده صاف بود آینه طوطی من در حریمی که لب جام نباشد لالم

8 آب در دیده آتش ز ترحم گردد صائب آن شمع اگر شعله زند در بالم