سوختم چند از هوای نفس بی لنگر شوم از صائب تبریزی غزل 5426

1 سوختم چند از هوای نفس بی لنگر شوم تا به کی چون خار و خس بازیچه صرصر شوم

2 از بلندی کم نگردد فیض من چون آفتاب بیش گردد سایه ام چندان که بالاتر شوم

3 خودنمایی شیوه من نیست چون نادیدگان از صدف بیرون نمی آیم اگر گوهر شوم

4 آفتاب بی زوال آسمان همتم نیستم مه کز گدایی فربه و لاغر شوم

5 بی پرو بالی گلستانی است بر مرغ قفس از چه زیر آسمان ممنون بال و پر شوم

6 چون غم عالم تواند کار برمن تنگ کرد من که در هر ساغر می عالم دیگر شوم

7 قدردانی قطره را دریا کند در ظرف من نیست کم ظرفی اگر بیخود به یک ساغر شوم

8 گر ز سنگینی غبار آیینه ام را بشکند روی من باداسیه گرپیش روشنگر شوم

9 عاقبت چون قامتم را حلقه می سازد سپهر به که صائب در جوانی حلقه آن در شوم