برآتش می گذارم خرقه پشمینه از صائب تبریزی غزل 363

1 برآتش می گذارم خرقه پشمینه خود را نهان تا چند دارم در نمد آیینه خود را؟

2 کسی را می رسد لاف زبردستی درین میدان که از دشمن نخواهد وقت فرصت کینه خود را

3 درین دریا حبابی چهره مقصود می بیند که کرد از کاسه زانوی خود آیینه خود را

4 چو طفلان هفته ای یک روز آزادی نمی خواهم بدل با روز شنبه می کنم آدینه خود را

5 مگر بی خواست آب رحم گرد دیده اش گردد به دشمن می نمایم سینه بی کینه خود را

6 نگنجد در ته دامان ساحل گوهر رازم به دریا می سپارم چون صدف گنجینه خود را

7 میان اهل دل صائب نیارد سر بر آوردن نسازد دوست هر کس دشمن دیرینه خود را