چند روزی از در میخانه از صائب تبریزی غزل 5394

1 چند روزی از در میخانه سروا می زنم پشت دستی بر قدح، سنگی به مینا می زنم

2 چند در گرداب سرگردان بگردم چون حباب می کشم چون موج میدان و به دریا می زنم

3 بر نمی تابد غبار کلفتم آغوش شهر می شوم سیلاب و بر دامان صحرا می زنم

4 بلبلم اما می گلرنگ معشوق من است قمریم اما نوا بر سرو مینا می زنم

5 خویش را مرغابیان اشک برمژگان زنند من کجا مژگان به هم بهر تماشا می زنم

6 حسن او در دیده خورشید مژگان را گداخت حسن او در دیده خورشید مژگان را گداخت

7 شیشه ای کز غمزه خوبان دلش نازکترست از جنون من دمبدم بر سنگ خارا می زنم

8 من که جان بخشی چو خضر شیشه دارم در بغل خنده قهقه بر اعجاز مسیحا می زنم

9 می فتد هر روز در کارش شکست تازه ای من ز سودای سر زلفی که سر وا می زنم

10 عمرها صائب به شهر عقل بودم کوچه بند مدتی هم با غزالان سر به صحرا می زنم