به من گر درد و داغی می رسد خوشحال می گردم از صائب تبریزی غزل 5506

1 به من گر درد و داغی می رسد خوشحال می گردم که از لب تشنگی سیراب چون تبخال می گردم

2 زوحشت سایه را چون نافه از خود دور می سازد غزال شوخ چشمی را که من دنبال می گردم

3 چو نقش پا گزیدم خاکساری تا شوم ایمن ندانستم ز همواری فزون پامال می گردم

4 سگ از همراهی اصحاب کهف از شیر مردان شد ندارم گر چه حالی گرد اهل حال می گردم

5 کف خاکسترم اما اگر طالع کند یاری زقرب شعله چون پروانه زرین بال می گردم

6 ز کوه درد لنگر می توانم گشت دریا را چو بیدردان به ظاهر گر چه فارغبال می گردم

7 چنان حرص گران رغبت سبک کرده است عقلم را که از بار گران آسوده چون حمال می گردم

8 چرا بیهوده گردم گرد خرمن تنگ چشمان را چو من قانع به گردازدانه چون غربال می گردم

9 چه با من می تواند کرد صائب آتش دوزخ چو من آب از حجاب زشتی اعمال می گردم