گر به شاهان جهان مسند از صائب تبریزی غزل 3496

1 گر به شاهان جهان مسند عزت دادند گوشه ای هم به من از ملک قناعت دادند

2 دیولاخی است جهان در نظر وحشت من تا مراره به پریخانه عزلت دادند

3 کیست بر حرف من انگشت گذارد دیگر؟ کز خموشی به لبم مهر نبوت دادند

4 یافت در بی بصری گمشده خود یعقوب بصر از هر که گرفتند بصیرت دادند

5 لب به خون تر کنم از نعمت الوان جهان تا چو شمشیر به من جوهر غیرت دادند

6 وای بر ساده دلانی که درین وحشتگاه پشت از جسم به دیوار فراغت دادند

7 چه کند آتش دوزخ به گنهکارانی کز جبین آب به صحرای قیامت دادند

8 منت خشک ز سرچشمه کوثر نکشد هرکه را آب ز شمشیر شهادت دادند

9 صائب از صافی مشرب می نابش کردم گر به من درد ز میخانه قسمت دادند