اگر آرد برون آن دلستان از صائب تبریزی غزل 5571

1 اگر آرد برون آن دلستان سراز گریبانم برآرد صد بهشت جاویدان سر از گریبانم

2 همان چون طوق قمری حلقه بیرون درباشم برون آرد گر آن سرو روان سر از گریبانم

3 اگر با نو بهاران در ته یک پیرهن باشم برآرد چون گل رعنا خزان سر از گریبانم

4 اگر در پرده سازی بگذرد چون غنچه عمر من برآرد خرده راز نهان سر از گریبانم

5 زبیتابی همان صد چاک می سازم گریبان را مه من گر برآرد چون کتان سر از گریبانم

6 نیم چون شمع ایمن هرگز از تیغ زبان خود برآرد دشمن من چون زبان سر از گریبانم

7 اگر در خلوت عنقا روم، چون کوه قاف آنجا گرانجانی برآرد در زمان سر از گریبانم

8 ز دلتنگی اگر چون غنچه خواهم گرد دل گردم برآرد دور باش باغبان سر از گریبانم

9 ز زخم خار اگر سازم پناهی از قفس خود را برآرد خار خار آشتیان سر از گریبانم

10 چو عیسی گر بدوزم بر فلک خود را، برون آرد چو سوزن تنگ چشمی ناگهان سر از گریبانم

11 ز دلگیری همن چون غنچه می پیچم به خود صائب برون آرد اگر صد گلستان سر از گریبانم