اگر بهانه طفلان تمام از صائب تبریزی غزل 3695

1 اگر بهانه طفلان تمام می گردد به بوسه هم لب لعل تو رام می گردد

2 امیدها به لبش داشتم، ندانستم که این قدح به چشیدن تمام می گردد

3 به عاشقان سیه روز خنده بیدردی است ترا که صبح بناگوش شام می گردد

4 شوند آدیمان طفل مشرب از پیری درین چمن ثمر پخته خام می گردد

5 تو چون به جلوه زمین را ز باده آب دهی افق به دور زمین خط جام می گردد

6 اگرچه لاغری، از فربهی امید مبر که در دو هفته مه نو تمام می گردد

7 چنین که می پرد از بهر صید چشم ترا ز خاک حرص تو افزون چو دام می گردد

8 کمال نشأه اسنان به مهر خاموشی است خم شراب به خشتی تمام می گردد

9 شود ز تنگ شکر صائب آنقدر گویا که رزق طوطی شیرین کلام می گردد