گر یوسف مرا به دو عالم از صائب تبریزی غزل 4219

1 گر یوسف مرا به دو عالم بها کنند گرد کسادیم به نظر توتیا کنند

2 جمعی که زیر چرخ شبی روز کرده اند چون شمع دل خنک به نسیم فنا کنند

3 چون برق تیغ نعل زوالش در آتش است کسب سعادتی که ز بال هما کنند

4 نتوان به خواب دردل شب فیض صبح یافت کاین در به روی دیده بیدار واکنند

5 این راه دور زود به انجام می رسد از دست اختیار عنان گر رها کنند

6 آزادگان که دست به عالم فشانده اند سیر بهشت در دل بی مدعاکنند

7 جای ترحم است به جمعی که چون حباب خود را ز بحر دور به کسب هوا کنند

8 ای مدعی بسوز که عشاق بی زبان صد داستان به یک تپش دل ادا کنند

9 اشکش ز دل غبار کدورت نمی برند چشمی که تر به یاوری توتیا کنند

10 صائب جماعتی که به معنی رسیده اند حاشا که التفات به آب بقا کنند