1 اگر از پرده زلف سیه رویش عیان گردد جهان از خنده برق تجلی گلستان گردد

2 نگه دارد خدا از چشم بد، حیرانیی دارم که اشک گرمرو در چشم من خواب گران گردد

3 چه خواهد بود حال کشتی بی ناخدای ما در آن دریای پرشورش که لنگر بادبان گردد

4 به نیکان هر که بنشیند، بدان را نیک پندارد نشیند با بدان هر کس، به نیکان بدگمان گردد

5 چرا آواره او فکر خان و مان کند صائب؟ چرا در فصل گل بلبل به گرد آشیان گردد؟