اگر می‌داشتم بال و پری پرواز می‌کردم از صائب تبریزی غزل 5499

1 اگر می‌داشتم بال و پری پرواز می‌کردم درین بستان‌سرا دیوان محشر باز می‌کردم

2 اگر می‌بود دامان شب زلفش به دست من حدیث درد بی‌انجام خود آغاز می‌کردم

3 نسیم صبح از نامحرمان بود این گلستان را در ایامی که من بند قبایش باز می‌کردم

4 سپند شوخ‌چشم از دور دستی داشت بر آتش در آن محفل که من قانون صحبت ساز می‌کردم

5 حیا در پرده بیگانگی می‌خورد خون خود که آهوی ترا من شیرگیر ناز می‌کردم

6 نسیم بی‌ادب زنجیر می‌خایید در عهدی که من در زلف او چون شانه دست‌انداز می‌کردم

7 نمی‌زد آب اگر بر آتش من سردی عالم چه دل‌ها را کباب از شعله آواز می‌کردم

8 اگر روی دلی از پرتو خورشید می‌دیدم سبک چون رنگ ازین بستان‌سرا پرواز می‌کردم

9 اگر می‌بود درد عشق صائب کارفرمایم جهان را گلشن از کلک سخن‌پرداز می‌کردم