اگر بی‌پرده در گلزار افغان ساز می‌کردم از صائب تبریزی غزل 5498

1 اگر بی‌پرده در گلزار افغان ساز می‌کردم زر گل را سپند شعله آواز می‌کردم

2 نکردم رو تُرُشْ از سرزنش در عاشقی هرگز زبان چون شمع دایم در دهان گاز می‌کردم

3 کنون از سایه خود می‌کنم وحشت خوش آن جرأت که پیش پای شاهین سینه پاانداز می‌کردم

4 نبود از بی‌قراری ناله من در دل آتش که دورافتادگان را چون سپند آواز می‌کردم

5 چو ماه نو به زیر تیغ در نشو و نما بودم به ناخن تا گره از کار مردم باز می‌کردم

6 ز هر خاک سیه فیض جواهر سرمه می‌بردم در آن فرصت که من آیینه را پرداز می‌کردم

7 کنون نی می‌کند در ناخنم مخمل خوشا روزی که بر روی زمین خشک خواب ناز می‌کردم

8 نمی‌گردید دامنگیر من گر ناله بلبل سبک چون رنگ ازین بستان‌سرا پرواز می‌کردم

9 اگر ذوق گرفتاری نمی‌شد خضر راه من به امید چه من از آشیان پرواز می‌کردم

10 نمی‌آمد اگر صائب به دستم دامن شب‌ها من عاجز به دامان که دست‌انداز می‌کردم