گر در اقلیم رضا کاشانه‌ای از صائب تبریزی غزل 5347

1 گر در اقلیم رضا کاشانه‌ای می‌داشتم در بهشت نقد اینجا خانه‌ای می‌داشتم

2 کرد تنهایی به من این خاکدان را دل‌نشین می‌شدم آواره گر همخانه‌ای می‌داشتم

3 می‌کشیدم قامت همچون خدنگش را به بر چون کمان من هم اگر سر خانه‌ای می‌داشتم

4 بی‌سرانجامی مرا دارد مسلمان اینچنین می‌شدم کافر اگر بتخانه‌ای می‌داشتم

5 باعث آزادی چندین دبستان طفل شد کاش من هم طالع دیوانه‌ای می‌داشتم

6 نامه اعمال را زین بیش می‌کردم سیاه گر امید گریهٔ مستانه‌ای می‌داشتم

7 گرد ویرانی نمی‌گردید از جایی بلند در خور سیلاب اگر ویرانه‌ای می‌داشتم

8 از نزول غم نمی‌شد خانه یک دل خراب گر به قدر درد و غم کاشانه‌ای می‌داشتم

9 آنچه از خون جگر در کاسه من کرد چرخ جمع اگر می‌ساختم میخانه‌ای می‌داشتم

10 می‌توانستم گره صائب به بال برق زد گربه کشت خود امید دانه‌ای می‌داشتم