1 خامش نمی شوم چو جرس بادهان خشک دارم هزار نغمه تربازبان خشک

2 از سایه ام اگر چه به دولت رسند خلق باشد نصیب من چو هما استخوان خشک

3 بی آب، نان خشک گلو گیر می شود گر آبرو به جاست گواراست نان خشک

4 چون تیغ آبدار کند جلوه درنظر آن راکه آبروست به جا درجهان خشک

5 چون ماهیان ز نعمت الوان روزگار ماصلح کرده ایم به آب روان خشک

6 سر برنیاورم ز زمین روز باز خواست از بس که دیده ام تری از آسمان خشک

7 آب مروت از قدح آسمان مجوی بگذر چو تیر راست ز بحر کمان خشک

8 روزی که نیست ابرتری درنظر مرا چون شیشه می خلد به دلم آسمان خشک

9 ساقی کجاست تا در میخانه واکند تا اهل زهد تخته کنند این دکان خشک

10 از جان پرغبار سخنهای تر مرا چون لعل آبدار برآید ز کان خشک

11 چون پای قطع راه نداری ز کاهلی بیرون مرو ز راه چو سنگ نشان خشک

12 چون تیغ اگر چه تشنه لبی داردم کباب تر می کنم گلوی جهان بازبان خشک

13 حیرت ز بس که کرد زمین گیر خلق را این دشت، سنگلاخ شد ازرهروان خشک

14 نازک خیال هم ز سخن می رسد به کام گرتر شود زآب گهرریسمان خشک

15 آه ندامتی است که در دل خلد چو تیر حاصل مرا ز قامت همچون کمان خشک

16 مهمان آسمان و فضولی، چه گفتگوست نگذاشت آرزو به دل این میزبان خشک

17 صائب شده است دام وقفس گلستان من از بس گزیده است مرا آشیان خشک